Ένα χαμόγελο είναι η μικρότερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους...

Για κάποιους ανθρώπους το χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό τους αυθόρμητα, αβίαστα... για κάποιους άλλους, δύσκολα! Ακόμα κι όταν τους πουν "χαμογελάστε παρακαλώ", πάλι με δυσκολία θα το κάνουν, ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που χαμογελούν από συνήθεια, χωρίς να το νιώθουν.

Για μένα είναι εύκολο, ίσως γιατί έχω πολύ συγκεκριμένους λόγους...

Χαμογελώ κατ' αρχήν κάθε πρωί, στην καινούργια μέρα. Στην κόρη μου, που επιμένει να με λέει "μανούλα" κι ας έγινε ενήλικη. Στον άντρα μου, που παρά τα γκρίζα του μαλλιά, στα μάτια μου είναι ακόμα ο νεαρός που ερωτεύτηκα...

Χαμογελώ ανοίγοντας το παράθυρο. Κοιτάζοντας τη φύση γύρω μου. Δεν έχει σημασία αν ο ήλιος είναι λαμπερός ή κρυμμένος πίσω από πυκνά σύννεφα. Η φύση είναι πανέμορφη σε όλες της τις εκδοχές. Άλλωστε, μου είχε λείψει τόσα πολλά χρόνια, που τώρα που τη χαίρομαι, νιώθω τυχερή!

Χαμογελώ κάθε φορά που κοιτάζω τα έξυπνα ματάκια του σκύλου μου... Το βλέμμα του είναι πάντα γεμάτο αγάπη, λατρεία σχεδόν. Κουνά την ουρά του και μου απλώνει το μπροστινό του πόδι, όπως ένας άνθρωπος δίνει το χέρι του. Μπορώ να μη χαμογελάσω;

Χαμογελώ στο άκουσμα και μόνο των φίλων μου. Όταν πίνουμε παρέα το καφεδάκι μας και συζητάμε αστεία και σοβαρά είμαστε σαν μικρά παιδιά που μοιράζονται ώρες ξενοιασιάς και παιχνιδιού.

Χαμογελώ ακόμα κι όταν πονώ, γιατί έτσι νιώθω να ξορκίζω το κακό. Γιατί παίρνω κουράγιο για να συνεχίσω, ξέροντας πως κάθε μέρα που ανοίγω τα μάτια μου στον κόσμο, είναι και ένα καινούργιο δώρο, που καλούμαι να το ζήσω.

Ξέρω πως δεν είναι πάντα τα πράγματα απλά, είναι όμως βέβαιο, πως το χαμόγελο είναι πραγματικά μεταδοτικό. Σαν μια αόρατη ανθρώπινη αλυσίδα όπου ο ένας δίνει στον άλλο, μια αχτίδα φωτός, ένα μικρό φαναράκι για να το ακουμπήσει στα χέρια του διπλανού του κι εκείνος να το δώσει στον επόμενο και με τον τρόπο αυτό, ανοίγει μια χαραμάδα στην ελπίδα, ζεσταίνονται οι καρδιές και γίνονται πιο ανοιχτές, πιο ανθρώπινες...

Οι εποχές που ζούμε είναι ζοφερές και κάτι τέτοιες ώρες είναι που καταλαβαίνει κανείς την αξία αυτών, που θεωρούνται μικρά, δεδομένα, εύκολα, ενώ είναι τα πιο σημαντικά και τα πιο πολύτιμα!

Χαμογελάστε κι εσείς σε όλους και σε όλα, γιατί όπως λένε, το χαμόγελο σας θα κάνει αυτούς που σας αγαπούν να χαίρονται και τους εχθρούς σας να ανησυχούν...

Τα οφέλη του κρεμμυδιού στην υγεία μας, είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως ανάλογη δράση με το κρεμμύδι, έχουν οι φλούδες του. Ίσως, αν γνωρίσουμε λίγα περισσότερα γι' αυτό, να μην πετάξουμε ποτέ ξανά τις φλούδες του κρεμμυδιού στα σκουπίδια, αφού όπως αναφέρεται στο άρθρο του beautyofgirls.com χρησιμοποιούνται σε πολλά φάρμακα αλλά και σκευάσματα που αφορούν την υγεία και την περιποίηση του δέρματος.

Ας δούμε τα οφέλη του φλοιού του κρεμμυδιού συνοπτικά

Αντιφλεγμονώδης δράση
Για το λόγο αυτό μπορούμε να χρησιμοποιούμε φλούδες κρεμμυδιού για να περιποιηθούμε εξανθήματα, μώλωπες και πληγές. Θα πρέπει εμποτίσουμε τις φλούδες για μια ολόκληρη νύχτα και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουμε το νερό αυτό, στο πονεμένο δέρμα.

Μειώνει τη χοληστερόλη
Για να μειωθούν τα επίπεδα της χοληστερόλης στο αίμα, παράλληλα με την άσκηση που είναι απαραίτητη, καλό είναι να πίνουμε καθημερινά ζωμό από φλούδες κρεμμυδιού, στον οποίο θα προσθέσουμε μέλι για να βελτιώσουμε τη γεύση του.

Βοηθά στην καταπολέμηση λοίμωξης στο στομάχι
Λόγω των αντιμυκητιασικών και αντιβακτηριακών ιδιοτήτων αυτός ο ζωμός κρεμμυδιού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία λοιμώξεων του στομάχου. Απλά πρέπει να το προσθέσετε στη διατροφή σας, σε συνεργασία πάντα με το γιατρό σας.

Έχει αντικαρκινικούς παράγοντες
Η "Κερσετίνη" είναι ένα ένζυμο το οποίο είναι ευεργετικό στην θεραπεία του καρκίνου και γενικά βρίσκεται στα κρεμμύδια. Αν ενταχθεί στη διατροφή μας ο ζωμός της φλούδας κρεμμυδιού, μπορεί να αποτρέψει τους καρκινογόνους παράγοντες.

Μελέτες έχουν επιβεβαιώσει πως το κρεμμύδι έχει πολλές ευεργετικές δράσεις σε πλήθος παθήσεων. Μάλιστα θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως τα φλαβονοειδή στα κρεμμύδια βρίσκονται σε μεγαλύτερη συγκέντρωση στα εξωτερικά τους στρώματα, δηλαδή στη φλούδα. Για το λόγο αυτό δεν πρέπει να καθαρίζουμε υπερβολικά τα κρεμμύδια που πρόκειται να καταναλώσουμε.
Όταν σιγοβράζουν για μια σούπα, η ποιότητα της κερσετίνης δεν υποβιβάζεται, παρά μόνο μεταφέρεται στο ζουμί της σούπας. Έτσι, αν τα μαγειρέψουμε σε χαμηλή φωτιά, μπορούμε να διατηρήσουμε τα υγιεινά πλεονεκτήματα, ανέπαφα.

Άλλη έρευνα που έγινε σε ομάδα ζώων, απέδειξε πως η κερσετίνη που λαμβάνει ο οργανισμός από την κατανάλωση κρεμμυδιών αντί της χρήσης συμπληρωμάτων, παρέχει μεγαλύτερη προστασία από το οξειδωτικό στρες.

Τα φλούδια του κρεμμυδιού έχουν πολλά οφέλη, αλλά αν κάποιος δεν είναι σε θέση να βρει τον κατάλληλο τρόπο λήψης του αντιοξειδωτικού, τότε μπορεί να καταναλώνει κρεμμύδια μαγειρεμένα ή ωμά, φρέσκα ή ξερά, αφήνοντας το ζωμό της φλούδας του κρεμμυδιού για εξωτερικές χρήσεις, όπως...

Κρατάει τις μύγες και τα κουνούπια μακριά
Το νερό στο οποίο έχουμε βυθίσει για μια νύχτα φλούδες κρεμμυδιού, αν το τοποθετήσουμε κοντά στις πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού, μπορούμε να αποτρέψουμε την εισβολή κουνουπιών και μυγών στο χώρο μας.

Σαν τελευταίο αφήσαμε τη χρήση της φλούδας του κρεμμυδιού, στη βαφή των πασχαλινών αυγών, που θα τους δώσει ένα υπέροχο χρυσομπρούτζινο χρώμα.

Επιμέλεια κειμένου - Μετάφραση: to e-periodiko mas

Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής λένε πολλοί και όχι άδικα. Παράλληλα είναι και ο καθρέφτης της ομορφιάς μιας γυναίκας. Είναι τα πρώτα, που μαρτυρούν το χρόνο που περνά και γι' αυτό το λόγο, όλες θέλουμε να τα κρατήσουμε μακριά από τα σημάδια του.

Έτσι από πολύ νωρίς φροντίζουμε να προμηθευτούμε με κρέμες ματιών που κυκλοφορούν σε αφθονία στο εμπόριο και υπόσχονται να προστατέψουν το δέρμα της ευαίσθητης περιοχής των ματιών από τις ρυτίδες, τις σακούλες και τους μαύρους κύκλους.

Όλες μας έχουμε ξοδέψει πολλά χρήματα για το σκοπό αυτό. Αν όμως μας έλεγαν πως μπορούμε να φτιάξουμε μια σπιτική κρέμα ματιών που θα λειτουργήσει καλύτερα και από την καλύτερη κρέμα του εμπορίου, τότε σίγουρα όλες θα τη δοκιμάζαμε.

Βρήκα αυτή τη συνταγή και τη μοιράζομαι μαζί σας, γιατί τα αποτελέσματά της είναι ζηλευτά!

Δύο υλικά χρειαζόμαστε μόνο κι αυτά είναι το λάδι καρύδας και η βιταμίνη Ε. Το λάδι καρύδας είναι αντιφλεγμονώδες, αντιμικροβιακό, αντιμυκητιακό και βελτιώνει την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, ενώ η βιταμίνη Ε, που πολλοί τη γνωρίζουν και ως "βιταμίνη του δέρματος" είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό με αντιγηραντικές ιδιότητες καθώς βοηθά στην προστασία του δέρματος από τον ήλιο και στη μείωση των ρυτίδων και των σημαδιών γήρανσης.

Ας δούμε πώς τη φτιάχνουμε:

Σε ένα γυάλινο δοχείο βάζουμε 20 με 30 ml λάδι καρύδας. Επειδή το λάδι αυτό είναι αρκετά "στερεό", ίσως χρειαστεί να το ζεστάνουμε ελάχιστα. Κατόπιν θα προσθέσουμε το περιεχόμενο από 3 κάψουλες βιταμίνης Ε και θα ανακατέψουμε με ένα πλαστικό κουταλάκι ή και μια οδοντογλυφίδα τα υλικά, πολύ καλά. Αδειάζουμε το μείγμα σε ένα καθαρό βαζάκι που κουμπώνει καλά και το βάζουμε για λίγη ώρα στο ψυγείο για να στερεοποιηθεί λιγάκι.

Αυτό είναι όλο! Η κρέμα μας είναι έτοιμη να μας χαρίσει μάτια νεανικά, χωρίς να ξοδευτούμε!

Δοκιμάστε τη!


Τη συνταγή βρήκα στο dynamikhgynaika.gr

Με τη Μαρία Κανελλάκη συναντηθήκαμε εντελώς τυχαία στα διαδικτυακά μονοπάτια. Ήταν ίσως λίγο καρμική η συνάντηση αυτή, γιατί από την ανάρτηση, που διάβασα στο blog της το Απάγκιο, κατάλαβα πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είναι και πόσα κοινά έχουμε. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω σ' εκείνη την ανάρτηση του 2015 για τους τόπους της σύγχρονης ιστορικής μνήμης πρέπει να πω πως δεν έπαψα ούτε στιγμή να ανακαλύπτω πτυχές ενός ανθρώπου με ευαισθησίες και δυνατή πένα.

Από τότε μεσολάβησαν πολλές αναρτήσεις και φορά τη φορά τη γνώριζα όλο και καλύτερα, μέσα από τα κείμενά της, την ευαισθησία της σε κοινωνικά θέματα και την αγάπη της για τον καθημερινό άνθρωπο, που αγωνίζεται σε δύσκολους καιρούς. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τη Μαρία, αλλά προτίμησα να σας μεταφέρω μια κουβέντα που είχα μαζί της με αφορμή το βιβλίο της "Ιστορίες της διπλανής κρίσης", που το αγάπησα πραγματικά. Σας αφήνω να την απολαύσετε...


Σε γνώρισα μέσα από την πένα σου στο «Απάγκιο» σου, που έγινε και δικό μου απάγκιο κάθε φορά που σε διάβαζα. Μίλησέ μου για το blog σου. Τι σε έκανε να το ξεκινήσεις;

Το “καύσιμo” για το ξεκίνημα του Απάγκιου, ήταν αυτό που βιώσαμε όλοι μας, τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Ο θυμός και η λύπη. Η απογοήτευση κι αυτό το γενικευμένο αίσθημα της ματαίωσης. Η εθνική μας κατάθλιψη, με δυο λόγια. Ήταν η προσωπική ανάγκη να μετατρέψω όλα τα τοξικά συναισθήματα και το θυμό κυρίως, σε δημιουργικότητα. Το μεγάλο μου στοίχημα βέβαια, ήταν να αναδείξω τους προσωπικούς μου – ανώνυμους- ήρωες. 

Έχεις συμμετάσχει κατά καιρούς σε δεκάδες διαδικτυακά projects, e-books και σε συλλογικά έντυπα έργα με την ξεχωριστή γραφή σου. Τι είναι για σένα το γράψιμο;

Καταφύγιο. Ψυχοθεραπεία. Συντροφικότητα, που έχω δει να εξελίσσεται σε έμπρακτη αλληλεγγύη. Η πραγμάτωση της διαδρομής, απ’ το “ΕΓΩ” στο “ΜΑΖΙ”. 

Κάθε σου κείμενο ξεχειλίζει από κοινωνική ευαισθησία, θα έλεγε κανείς. Πες μου για τη Μαρία, τι κάνει εκτός διαδικτύου;

Παρατηρεί κι “οπλοφορεί”. Εργάζεται σκληρά και ασταμάτητα, από τότε που θυμάται τον εαυτό της και διανύει επιτέλους την περίοδο, που κάνει αυτό που της αρέσει. Ήταν ένα δώρο στον εαυτό της, που της το φύλαγε από χρόνια κι ευχαριστεί τον Πανάγαθο που αξιώθηκε να το βιώσει. 

Οι «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» ήρθαν να σηματοδοτήσουν μια καινούργια πορεία. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Ευγνώμων! Σαν να έχω γεννήσει το τρίτο μου παιδί και συμπωματικά, όλες οι γέννες μου, συνέβησαν ένα σαββατιάτικο πρωί. Τα δυο μου αγόρια και το βιβλίο μου επίσης. Το παρέλαβα απ’ τον εκδότη, ένα σαββατιάτικο πρωινό του περασμένου Ιούνη. Νιώθω ξανά την ευθύνη, το νοιάξιμο, τη φροντίδα και την αγωνία να μην “κακοπέσει”. Να βγάλει τα κλαράκια του και να καρπίσει. Να ακουμπήσει σε ράφια ανήσυχων ανθρώπων κι  όχι σε βιτρίνες με ευπώλητα βιβλία. Να ενεργοποιήσει δακρυγόνους αδένες, χαμόγελα και να ταυτιστεί με αληθινές ιστορίες. Οι ήρωές του άλλωστε δεν είναι χάρτινοι και δεν κατοικούν στις σελίδες του, αλλά υπάρχουν τριγύρω μας∙ στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σχολείο των παιδιών μας, στην πολυκατοικία μας, παντού…

Θέμα του βιβλίου σου, η κρίση. Πώς τη βιώνεις και τι σκέφτεσαι για το μέλλον της χώρας μας;

Το βιβλίο δεν αναφέρεται τόσο στην οικονομική κρίση, αλλά κυρίως στην κρίση που προϋπήρχε. Στην πολιτιστική και την κοινωνική. Στην αξιακή μας κατρακύλα κατά την περίοδο της ψευδο-ευδαιμονίας. Την ένδοξη εποχή της ροζ τσιχλόφουσκας και του ακατάσχετου καταναλωτισμού. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια. Πολιτιστικά κυρίως. Το αξιακό μας σύστημα νοσεί βαριά και μαζί του νοσούμε κι εμείς. Το μέλλον μας είναι οι νέοι άνθρωποι. Όσοι δεν εγκατέλειψαν το πλοίο. Η νέα γενιά που ετοιμάζεται να βγει στην αρένα, έχει να τα βάλει με άγρια θηρία και η μάχη θα είναι άνιση. Τα (λίγα ενδεχομένως) παιδιά που δεν θα εκστασιαστούν με τα “καθρεφτάκια” των brands και των iPhone, είναι αυτά που θα δημιουργήσουν τη νέα φουρνιά πνευματικών ανθρώπων και έντιμων αγωνιστών της ζωής. Που θα ξαραχνιάσουν τα βιβλία του Ελύτη, του Ρίτσου και του Σεφέρη, του Καζαντζάκη, του Μίσσιου, της Σωτηρίου και του Βάρναλη, την ιστορία του τόπου και τους αληθινούς ήρωες, που ακόμα ζητούν δικαίωση. Και είναι αυτά τα παιδιά, που θα βγουν αλώβητα απ’ τα κέντρα εξουσίας, που επιδιώκουν και ποντάρουν τις μάρκες τους στην αποθέωση του ατομικισμού και της μοναξιάς. Στη “σέλφι” που κατατρόπωσε το οικογενειακό κάδρο και τη συλλογικότητα.

Κάνεις σχέδια και ποια είναι αυτά;

Μπα, δεν πιάνει το χέρι μου στο σχεδιασμό και στη στρατηγική εν γένει. Προτιμώ να έχω τις κρυφές προσδοκίες μου και να μένω προσηλωμένη σ’ αυτές. Να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι σε καινούργια πράγματα. 

Το βιβλίο σου έχει χαρακτηριστεί ως οδηγός επιβίωσης στη μνημονιακή Ελλάδα. Συμφωνείς με αυτό το χαρακτηρισμό; Μίλησέ μου για το περιεχόμενό του…

Οδηγός επιβίωσης είναι συνήθως το εγχειρίδιο που, αντί για διαπιστώσεις, περιέχει  χρήσιμες οδηγίες για την αντιμετώπιση μιας κρίσης. Μ’ αυτή την οπτική, επιλέχτηκε κι ο χαρακτηρισμός. Χωρίς να υπάρχουν μαγικές συνταγές, αυτό που ενδεχομένως να βοηθήσει τον αναγνώστη, είναι να εκτιμήσει τα απλά και αυτονόητα της καθημερινότητάς του, που για πολλούς συνανθρώπους, είναι άπιαστο όνειρο [π.χ. πατρίδα, υγεία, τροφή, οικογένεια, στέγη, δουλειά, φίλους, ψυχαγωγία, παρέα, ένα σύντροφο, γονείς εν ζωή και διάφορα άλλα]. Με την ελπίδα να περιορίσουμε τη γκρίνια και την ηχορύπανση. Νομίζω πως είναι μια καλή άσκηση, για να κρατάμε τα σωστά γράδα στη ζωή μας. Και να παραμένουμε αντάμα ο ένας με τον άλλο. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη, κράτησαν την κοινωνία όρθια όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ένα καλό πείραμα που πέτυχε, κι ας μην έχει προβληθεί στις σωστές του διαστάσεις απ’ τα ΜΜΕ. Αυτό το  αλισβερίσι είναι το πιο ακριβό εργαλείο του ανθρώπου. Κι εδώ δεν χωράνε σύνορα και σημαίες. Δεν χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα με τον άλλο. “Μιλάνε” μόνο οι καρδιές που χτυπούν στην ίδια διάλεκτο.

Η οικογένειά σου πώς βλέπει το blogging και τώρα το βιβλίο;

Αρχικά, με στραβό μάτι. Έριχνα κάτι ξεγυρισμένα ξενύχτια και δεν έβρισκαν το λόγο να αφιερώνω τόση ενέργεια και χρόνο, σε διαδικτυακές παρέες. «Τι πας και μπλέκεις ρε πουλάκι μου; Έλα να ρημαδοκοιμηθούμε, γιατί θα σέρνεσαι πάλι αύριο…» Με τον καιρό το συνήθισαν. Αργότερα, άρχισαν να με διαβάζουν. Πολύ αργότερα, μου έκαναν και σχόλια ή  κριτικές. Στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, είχαν πιάσει πρώτη θέση-πίστα∙ παιδιά, φίλοι παιδιών, σύντροφος και κάτι ξεχασμένα ξαδέρφια, κι ήταν η πιο συγκινητική διαπίστωση, να βλέπω στα μάτια τους, τη χαρά και το “χειροκρότημά τους” για ό,τι κατάφερα. Κοντολογίς, ήταν μοναχικός ο δρόμος και μόνο η μητρική φωνή εκ Κρήτης, με στήριζε τηλεφωνικώς και αδιαλείπτως. Θυμάμαι ότι της έστειλα το βιβλίο, χωρίς να της έχω πει τίποτα για την έκδοσή του. Το παρέλαβε και με πήρε τηλέφωνο κι αν ήταν τρόπος, θα διαπερνούσε τις οπτικές ίνες για να μ’ αγκαλιάσει. 

Από το «κλικ» που πάτησες για την πρώτη σου ανάρτηση ως σήμερα, ο δρόμος ήταν μακρύς. Έτσι είχες στο μυαλό σου αυτή τη διαδρομή; Τι θα άλλαζες αν μπορούσες;

Αυτό το πρώτο «κλικ», είναι σαν το πρώτο μας φιλί, τον καιρό της νιότης μας. Δειλό, τρυφερό και αμήχανο, με την απειρία του “πρωτάρη” να το σηματοδοτεί. Δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως. Ούτε στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μου, δεν υπήρχε αυτή η διαδρομή. Την οποία, μετράω σε φίλους. Όχι σε κλικ, ούτε σε λάικ. Σε φίλους χειροπιαστούς, που ανταμώσαμε, μοιραστήκαμε στιγμές και νιώσαμε ευγνωμοσύνη που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. Το θεωρώ υπέρτατη τύχη το συναπάντημα με ανθρώπους, που σε δένουν κοινές αξίες και μιλάτε την ίδια “γλώσσα”. 

Είσαι από εκείνους, που όχι μόνο παρατηρεί τους ανθρώπους, αλλά «μπαίνει στα παπούτσια τους»… Πώς θα ήθελες να έχουν εσένα στο μυαλό τους όσοι σε γνωρίζουν;

Ναι όντως, έχω κάνει μεγάλη κατάχρηση σε ξένα παπούτσια. Από σαλονάτες γόβες, μέχρι πλαστικές σαγιονάρες. Ωραία ήταν… Να μ’ έχουν στην καρδιά τους θα ήθελα. Το μυαλό είναι για άλλες χρήσεις, που δεν με αφορούν.

Αν σου έλεγαν να αλλάξεις χώρα και να ζεις κάνοντας αυτό που αγαπάς περισσότερο, με ιδανικές συνθήκες, θα έφευγες;

Όχι. Το «Μαζεύω τα μπογαλάκια μου και φεύγω», καθόλου δεν μου ταιριάζει. Γιατί μ’ αυτή τη λογική, θα άλλαζα ξανά χώρα και συνθήκες, αν δεν μου άρεσε ο τόπος που θα πήγαινα. Το ζητούμενο είναι να διαμορφώνεις τις ιδανικές συνθήκες, στον τόπο που είναι οι ρίζες σου. Και ν’ αγαπάς αυτό που κάνεις. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Ξέρω πολύ καλά πώς είναι να δουλεύεις για επιβίωση κι όχι από μεράκι, να αγωνιάς αν αύριο θα έχεις δουλειά, να δίνεις καθημερινές μάχες για να κρατήσεις τη θέση σου, αλλά και την αξιοπρέπειά σου.
Με την ευκαιρία, οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον εκδότη των 24γραμμάτων, Γιώργο Δαμιανό. Αν και δεν γνωριζόμασταν μέχρι τη μέρα που παρέλαβα το βιβλίο, πίστεψε σε μένα και με στήριξε με όλες τους τις δυνάμεις.