Το φαινόμενο της πεταλούδας

Αιθέριες, χρωματιστές και λαμπερές...!

Οι πεταλούδες, οι «καλλονές» της άνοιξης, που μοιάζουν να ξεπήδησαν από τον ωραιότερο πίνακα ζωγραφικής, ζωντανεύουν με την παρουσία τους τον καταπράσινο... καμβά της φύσης!

Και γύρω από τον... τελετουργικό τους χορό πάνω από άλικες παπαρούνες και ασπροκίτρινες μαργαρίτες, ξετυλίγονται μύθοι που κρατούν εδώ και αιώνες μέχρι σήμερα και τις θέλουν συνώνυμες με την ψυχή!!!

Κάπως έτσι, ο αρχαιοελληνικός μύθος αναφέρει...
«Με την ομορφιά της η Ψυχή ξύπνησε τη ζηλοτυπία της Αφροδίτης, γιατί τον ίδιο τον Έρωτα σαγήνεψε. Ο Ζέφυρος την μετέφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα, για να ζήσει σε ανάκτορο ονειρικό. Κάθε νύχτα συναντούσε εκεί έναν εραστή, που δεν έπρεπε να δει. Με τις κακόβουλες συμβουλές των αδελφών της ξύπνησε η περιέργειά της και με λυχνάρι κοίταξε ποιος μοιραζόταν το κρεβάτι της. Μια σταγόνα λάδι έπεσε πάνω στον θεό, που πέταξε αμέσως μακριά. Έτσι άρχισε η φοβερή θλίψη, από την οποία θα μπορούσε να ξεφύγει η Ψυχή μόνο με την βοήθεια του Έρωτα»...
Δηλαδή, η Ψυχή συνδέεται με την πεταλούδα. Και είναι η ιστορία της ψυχής που αγγίζεται από τη θεία αγάπη, αλλά τα λάθη που έπραξε, την υποβάλλουν σε διάφορες δοκιμασίες πριν επιτύχει τη μακαριότητα της αθανασίας. Ίσως και γι' αυτό πιστεύεται ότι η νυχτοπεταλούδα πετάει πάντα τόσο κοντά στη φλόγα -χωρίς το φόβο να κάψει τα φτερά της- σαν την ψυχή, που προσελκύεται από τις θεϊκές αλήθειες.
Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν «ψυχές». Απλά, επειδή θεωρούνταν ότι είναι οι ψυχές των νεκρών.

Ανάλογα και στη ρωμαϊκή μυθολογία, η Ψυχή, μια θνητή, απελευθερώθηκε από το θάνατο χάρη στον Δία και αναπαριστάται κυρίως με φτερά πεταλούδας που πέταγε ελεύθερα στα ύψη μακριά από τα επίγεια... δεσμά.

Από την άλλη, για τους αρχαίους λαούς του Μεξικού, οι πεταλούδες συμβόλιζαν τη φωτιά, την ψυχή, το θάνατο, τους πολεμιστές και τους ταξιδιώτες.

Και στις μέρες μας, ορισμένοι Μεξικανοί λένε πως κάποιος θα πεθάνει, αν σταματήσει μαύρη πεταλούδα στην πόρτα του.







πηγή: wikipedia.org